Κάποιοι ασχημίζουν. Οι άλλοι τι κάνουμε;

Νέοι Αγώνες, Δημήτρης Βλαχοπάνος
 Ολόκληρο το άρθρο εδώ


Κάποιο μεσημέρι στην καρδιά της πόλης, έξω από κεντρικό εστιατόριο, κάποια κυρία, αφού έφαγε την πίτα της ή το τοστ ή κάτι τέτοιο, άφησε τα λιγδωμένα χαρτιά πάνω σε μια ζαρντινιέρα και άπλωσε το χέρι της στο παιδί της που στεκόταν όρθιο δίπλα της. Ένας πολίτης, που περνούσε τυχαία εκείνη την ώρα, ενοχλήθηκε από την πράξη αυτή και της υπέδειξε πως για τα χαρτιά υπάρχει ειδικό καλάθι πέντε μέτρα πιο πέρα. Ατάραχη εκείνη του απάντησε με θυμό και πολύ θράσος: άμα θέλεις, πάρ' τα και πέταξέ τα εσύ.

Ο πολίτης δε θύμωσε ιδιαίτερα. Δεν ντρέπεσαι καθόλου, της φώναξε απλά.

Δεν έχεις φιλότιμο πάνω σου;

Αυτά μαθαίνεις στο παιδί σου;

Και πήρε τα χαρτιά και τα 'ριξε μόνος του στο καλάθι. (...)

Κι ένα παιδάκι - ούτε δώδεκα χρονών - στην κεντρική πλατεία, κρατώντας ένα μπουκαλάκι με χρώμα στα χέρια του, άρχισε να γράφει διάφορα ονόματα πάνω στο μνημείο της εθνικής αντίστασης, με τόση άνεση, σα να έγραφε στο τετράδιό του ή στον πίνακα του σχολείου του το μάθημά του. Το είδε ο αντιστασιακός απ' το διπλανό καφενείο και βγήκε να του κάνει παρατήρηση και να το εμποδίσει. Μπορεί το παιδάκι και να μην καταλάβαινε ούτε τι έκανε ούτε τι του έλεγε ο αντιστασιακός που το μάλωνε.

Φαινόμενα τέτοια είναι τόσο συχνά που αισθάνεται ο καθένας μας πως είναι μάταιο να τα σχολιάζει και να τα αποτρέπει, στο βαθμό βέβαια που μπορεί. Αλλά είναι απαραίτητο κάποτε οι πολίτες να περιφρουρήσουν το δικαίωμά τους να ζουν και να κινούνται σ' ένα υποφερτό περιβάλλον. (...)

Μπορεί κάποιοι να μην έχουν αίσθηση τι θα πει σεβασμός, τι είναι ο πολιτισμός, τι είναι το δημόσιο και τι το ιδιωτικό. Αλλά δεν καταλαβαίνουν και πως, όπως προσβάλλουν και βεβηλώνουν αυτοί τα δημόσια πράγματα, με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο δικαιούνται να τους προσβάλουν και να τους τιμωρήσουν οι συμπολίτες τους, όταν βρωμίζουν και καταστρέφουν το περιβάλλον όπου είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν.

Ας πούμε, λοιπόν, πως είναι υπόθεση των αρχών και καθήκον των υπηρεσιών τους η προστασία των κοινών μας αγαθών. Μα δε φτάνει. Κι αν, πάλι, φτάνει, ο πολίτης που είναι κάθε μέρα πολίτης δεν μπορεί παρά ν' αντιδρά και να μη συμβιβάζεται με την ανευθυνότητα και τη βαρβαρότητα που κουβαλά μέσα του ο συμπολίτης του.